D-Day Omaha beach -van Widerstandsnest 68 tot de uiterst westelijke punt WN 74

Omaha Beach: toegangspoort tot de bevrijding

Omaha Beach is zonder twijfel één van de meest indrukwekkende locaties van de D-Day-landingen. Op 6 juni 1944 zetten hier duizenden Amerikaanse soldaten voet aan wal onder hevig Duits vuur, vastberaden om een bruggenhoofd te vormen dat uiteindelijk zou leiden tot de bevrijding van West-Europa. De stilte die tegenwoordig over het strand hangt, staat in scherp contrast met de chaos, moed en tragedie van die dag.

In dit onderdeel neem ik je stap voor stap mee langs de belangrijkste plaatsen rond Omaha Beach. Van musea en monumenten tot bunkers en begraafplaatsen: elk punt vertelt zijn eigen verhaal en helpt je beter te begrijpen wat hier is gebeurd. Samen vormen ze een indrukwekkend geheel dat het verleden tastbaar maakt en de offers van velen in ere houdt.

Widerstandsnesten

Rond de Widerstandsnesten (WN) bevond zich een uitgebreid en zorgvuldig gepland netwerk van verdedigingswerken dat deel uitmaakte van de Atlantikwall. Deze stellingen bestonden uit onderling verbonden loopgraven (Verbindungsgänge), Tobruks (Ringstände – kleine betonnen schiet- en observatieposten), mitrailleurnesten en vaste opstellingen voor verschillende soorten geschut. De schietopeningen (Scharten) waren zodanig geplaatst dat zij elkaar overlappend vuur konden geven (Flankierungsfeuer), waardoor het strand en het achterliggende terrein continu onder vuur konden worden gehouden.

Elk Widerstandsnest was opgebouwd uit meerdere afzonderlijke bouwwerken, die met volgnummers werden aangeduid, zoals WN70, WN70A en WN70B. Binnen één nest konden zowel zwaar uitgevoerde standaardbunkers volgens het Regelbau-systeem voorkomen als eenvoudiger veldversterkingen, de zogeheten Vf-bunkers (Verstärkt feldmäßig). Ondanks de grootschalige plannen was tijdens D-Day slechts ongeveer veertig procent van de geplande verdedigingswerken voltooid. Veel stellingen bevonden zich nog in verschillende stadia van aanbouw, wat ertoe leidde dat de Duitse verdediging op sommige plaatsen minder sterk en minder samenhangend was dan bedoeld.

De bouw van de bunkers

De bunkers die in 1942 en 1943 werden gebouwd, bestonden hoofdzakelijk uit gewapend beton (Stahlbeton). Het beton werd gestort in houten bekistingen (Schalung), waarin een dicht netwerk van stalen wapening (Bewehrung) was aangebracht. De wand- en plafonddiktes (Wandstärke en Deckenstärke) konden bij Regelbau-bunkers oplopen tot meer dan twee meter. Deze bouwmethode was arbeidsintensief en vergde grote hoeveelheden hout, wat problematisch werd toen transportlijnen steeds vaker door geallieerde aanvallen werden verstoord en hout bovendien een brandgevaar vormde.

Vanaf eind 1943, en vooral in 1944, veranderde de bouwmethode noodgedwongen. Naast gegoten beton maakte men steeds vaker gebruik van bakstenen, zowel in combinatie met beton als met prefab betonelementen zoals balken, platen en betonstenen. Bakstenen waren lokaal beter beschikbaar en werden vaak gewonnen uit gesloopte huizen. Ze dienden voor binnenmuren, noodversterkingen, afschermingen en soms zelfs voor complete bunkerwanden, die later met een dunne betonlaag (Spritzbeton) werden afgewerkt. Daarnaast werd veel geïmproviseerd met hout, ijzer, spoorrails en puin, wat leidde tot grote verschillen in constructiekwaliteit en afwerking tussen de afzonderlijke verdedigingswerken.

De bewapening

De bewapening van de Widerstandsnesten was niet gestandaardiseerd. De Duitsers maakten op grote schaal gebruik van buitgemaakt wapentuig uit bezette landen. Zo werden Franse kanonnen zoals de Canon de 75 mm modèle 1897 ingezet, evenals Tsjechische Škoda-kanonnen, Belgische en Nederlandse vestingkanonnen en Russische 76,2 mm veldkanonnen. Ook artilleriestukken uit de Eerste Wereldoorlog werden hergebruikt en aangepast voor statische kustverdediging. De wapens stonden opgesteld in betonnen kazematten (Geschützkasematten) of op vaste affuiten (Lafetten), aangepast aan de beperkte ruimte en het vaste schootsveld van de bunker.

Om het geschut effectief te kunnen inzetten, waren in veel bunkers richttekeningen, markeringen en schootsveldkaarten aangebracht. Deze bestonden uit vereenvoudigde kaarten en panoramaschetsen van het strand en het omliggende terrein, waarop vaste richtpunten (Zielmarken), schootssectoren en afstandsindicaties waren aangegeven. Op muren, plafonds of nabij de schietopening waren vaste richtlijnen en hoekmarkeringen aangebracht die overeenkwamen met vooraf berekende azimut- en elevatiehoeken. Hierdoor kon het geschut snel opnieuw worden ingesteld, zelfs bij rookontwikkeling, slecht zicht of in het donker.

Richtmiddelen

Naast deze vaste richtmiddelen werden bij sommige kanonnen hulprichtmiddelen toegepast. Zo werden op de kanonloop of het terugloopsysteem speciale beugels of klemmen aangebracht waarop een mitrailleur, vaak een MG 34 of MG 42, kon worden gemonteerd. Deze opstelling werd gebruikt voor trainings- en richtcontrole. Door met de mitrailleur te vuren kon de bemanning controleren of het kanon correct was uitgericht op vooraf vastgelegde doelen, zonder kostbare artilleriemunitie te verbruiken. De mitrailleur fungeerde hierbij als een hulpschietmiddel, waarbij de loopas zo nauw mogelijk parallel werd uitgelijnd aan die van het kanon. Kleine afwijkingen werden geaccepteerd, omdat het doel vooral lag in het bevestigen van het schootsveld en de vuurplanning.

In veel bunkers hingen daarnaast afstandstabellen, elevatietabellen en eenvoudige vuurschema’s, afgestemd op het specifieke wapen en de vaste doelen in het schootsveld. Deze gegevens maakten deel uit van een groter vuurplan (Feuerplan), waarin meerdere bunkers, Tobruks en open geschutsopstellingen samenwerkten om overlappend en kruisend vuur (Kreuzfeuer) te creëren. Dit systeem was bijzonder effectief bij een eerste landing, maar maakte de verdediging minder flexibel zodra de gevechten zich buiten de vooraf berekende schootsvelden verplaatsten.

Bouwwerkzaamheden

De bouw van de Atlantikwall werd in de eerste jaren voornamelijk uitgevoerd door civiele aannemers en buitenlandse dwangarbeiders. Naarmate de dreiging van een geallieerde invasie toenam en de tijd begon te dringen, werden vanaf 1944 steeds vaker Duitse soldaten ingezet om de fortificaties af te bouwen. Onder grote tijdsdruk en met beperkte middelen werd geïmproviseerd, wat duidelijk zichtbaar is in de verschillen tussen vroege en latere bouwfasen.

Na D-Day raakten veel van deze verdedigingswerken zwaar beschadigd of volledig verwoest door geallieerde bombardementen en de daaropvolgende gevechten, met name rond Omaha Beach. De bunkers en ruïnes die vandaag de dag nog zichtbaar zijn, vormen tastbare en stille getuigen van de hevige strijd en van de haastige, soms onvoltooide bouw van de Duitse kustverdediging langs de Atlantische kust.

Visie Michael Akkerman over de strijd op Omaha Beach

Volgens historicus Michael Akkerman wordt de sterkte en effectiviteit van de Atlantikwall bij Omaha Beach vaak aanzienlijk overdreven in zowel populaire geschiedschrijving als beeldvorming. Hoewel Omaha bekendstaat als het strand met de zwaarste Amerikaanse verliezen op D-Day, wijst Akkerman erop dat dit beeld te eenzijdig is en onvoldoende rekening houdt met de grote verschillen per sector.

In werkelijkheid was de Duitse verdediging bij Omaha ongelijk verdeeld. Sommige Widerstandsnesten waren relatief sterk uitgebouwd en gunstig gelegen, met goed geplaatste mitrailleurs en geschut dat effectief kruisvuur kon leveren. Op deze locaties liepen de Amerikaanse landingstroepen zware verliezen op, vooral in de eerste uren van de invasie. Tegelijkertijd waren er ook sectoren waar de verdedigingswerken onvolledig waren, waar wapens ontbraken of waar de bemanning onderbezet en slecht voorbereid was. In deze gebieden slaagden Amerikaanse eenheden er met aanzienlijk minder weerstand in om het strand te verlaten.

Akkerman benadrukt dat de Atlantikwall bij Omaha geen onneembare verdedigingslinie vormde, maar eerder een reeks losse en wisselend sterke stellingen. Veel bunkers waren nog in aanbouw, misten hun geplande bewapening of waren bemand met troepen van lagere gevechtswaarde. Bovendien hadden geallieerde bombardementen, logistieke problemen en gebrekkige communicatie de samenhang van de Duitse verdediging verder verzwakt.

Een belangrijk punt in Akkermans analyse is dat de Amerikanen al tegen het begin van de middag van D-Day op vrijwel alle delen van Omaha Beach het strand hadden verlaten. Ondanks de zware verliezen in de ochtenduren slaagden kleine groepen soldaten erin om door de duinen en hellingen te breken, vaak buiten de vooraf geplande routes om. Deze doorbraken ondermijnden de Duitse vuurplannen, die vooral waren gericht op vaste schootsvelden op het strand zelf. Zodra de gevechten zich landinwaarts verplaatsten, verloren veel bunkers hun tactische betekenis.

Volgens Akkerman is het hoge aantal slachtoffers bij Omaha daarom niet zozeer het bewijs van een uitzonderlijk sterke Atlantikwall, maar eerder het resultaat van een ongunstige combinatie van factoren: moeilijke terreincondities, slechte landingen, verlies van materieel, gebrekkige coördinatie in de eerste uren en lokaal zeer effectief Duits vuur. Waar deze factoren samenkwamen, waren de verliezen extreem; waar zij ontbraken, was de weerstand aanzienlijk minder.

Deze nuancering laat zien dat Omaha Beach niet kan worden verklaard door één allesoverheersende verdedigingslinie, maar door een complex samenspel van voorbereiding, improvisatie en toeval. De Atlantikwall was op sommige plaatsen gevaarlijk en dodelijk, maar als geheel minder solide en minder beslissend dan het beeld dat later vaak is ontstaan.

1. Memorial Museum of Omaha Beach

Het Memorial Museum of Omaha Beach in Saint-Laurent-sur-Mer is een van de oudste musea gewijd aan de landingen in Normandië. Het ligt op enkele honderden meters van Omaha Beach, waar op 6 juni 1944 een van de zwaarste gevechten van D-Day plaatsvond. Het museum vertelt het verhaal van de invasie vanuit het perspectief van de soldaten die er vochten, en brengt hun ervaringen tot leven aan de hand van authentieke voorwerpen, wapens, uniformen en voertuigen uit de Tweede Wereldoorlog.

Bezoekers vinden er onder meer een indrukwekkende collectie originele jeeps, amfibievoertuigen, artilleriestukken en communicatieapparatuur, evenals persoonlijke bezittingen van Amerikaanse en Duitse militairen. Foto’s, kaarten en maquettes geven inzicht in de voorbereidingen van Operatie Overlord en de strategische betekenis van Omaha Beach. Door middel van filmbeelden en getuigenissen wordt de dramatische eerste oorlogsdagen in Normandië tastbaar gemaakt.

Het museum vormt een ingetogen maar krachtige plek van herinnering. Het nodigt bezoekers uit om stil te staan bij de offers die zijn gebracht voor de bevrijding van Europa en benadrukt het historisch belang van deze kuststreek. Dankzij zijn ligging, vlak bij de oorspronkelijke landingszones en herdenkingsplaatsen, past het Memorial Museum of Omaha Beach naadloos in een bezoek aan de D-Day-stranden.

Deze video biedt een rondleiding door het Memorial Museum of Omaha Beach, een klassiek ingericht museum dat is opgericht ter nagedachtenis aan de jonge mannen die op D-Day sneuvelden. De film toont de vele diorama’s, originele uniformen, wapens en voertuigen die door de jaren heen zijn verzameld. Dankzij de heldere verlichting en overzichtelijke opstelling komt de uitgebreide collectie goed tot zijn recht. Buiten staat een indrukwekkend 88mm Pak 43-kanon, hetzelfde type dat ooit in de bunkers rond Omaha Beach was opgesteld.

2. Widerstandsnest 68 - WN68

Widerstandsnest 68 (WN68) was een van de belangrijkste Duitse verdedigingsposities op Omaha Beach, gelegen bij Saint-Laurent-sur-Mer. Strategisch geplaatst op de klifrand boven het strand, had deze steunpuntzone een breed uitzicht over het westelijke deel van Omaha en speelde het op 6 juni 1944 een cruciale rol in de hevige gevechten die de Amerikaanse troepen te wachten stonden tijdens de landingen.

Het complex bestond uit een netwerk van bunkers, loopgraven, machinegeweernesten en artilleriestellingen, waaronder posities voor zware kanonnen die gericht waren op zowel de kustlijn als de aanvoerroutes vanaf het strand. De combinatie van hoogte, camouflagemogelijkheden en overlappende schootsvelden maakte WN68 tot een formidabel obstakel voor de aanvallers.

Voor de Amerikaanse infanterie van de 1st en 29th Infantry Division betekende dit steunpunt een van de meest dodelijke zones van de landingen. Pas na uren van intens gevecht — onder vuur, in de open duinen en tegen sterk verdedigde posities — slaagden de troepen erin de Duitse stellingen te doorbreken. De neutralisatie van WN68 was een keerpunt, omdat het een doorgang opende vanaf het strand naar het hoger gelegen binnenland.

Vandaag zijn delen van Widerstandsnest 68 nog altijd zichtbaar: restanten van bunkers, fundamenten van geschutsopstellingen en loopgraven herinneren bezoekers aan de gevechten die hier plaatsvonden. De site vormt een indrukwekkende historische plek waar de tactiek, de omvang van de Duitse verdediging en de offers van de geallieerden tastbaar worden. Het ligt bovendien op loopafstand van belangrijke herdenkingspunten, zoals het Omaha Beach Memorial Museum en het monument Les Braves.

In deze livestream van WW2TV neemt gastspreker en filmmaker Michael Akkerman de kijker mee naar de Duitse verdedigingswerken rond Les Moulins op Omaha Beach. In dit tweede deel richt de aandacht zich op de Widerstandsnester 67 en 68, twee strategische steunpunten die op D-Day een cruciale rol speelden in de verdediging van Saint-Laurent-sur-Mer. Akkerman bespreekt de structuur, positie en functie van de bunkers, en verbindt deze met de gebeurtenissen van 6 juni 1944. Met zijn kennis van oorlogsgeschiedenis en fortificaties biedt hij een gedetailleerd en visueel rijk inzicht in hoe deze stellingen de Amerikaanse landingen beïnvloedden.

In deze video neemt s34n Travels je mee in de oorspronkelijke Duitse bunkers langs Omaha Beach, een tastbare herinnering aan de Atlantikwall die tijdens D-Day zo’n verwoestende rol speelde. Terwijl hij door de donkere gangen en schietopeningen van de Widerstandsnester loopt, laat hij zien hoe deze posities waren opgebouwd, welke functies ze vervulden en hoe dichtbij de geallieerde troepen op 6 juni 1944 landden. Het filmpje biedt een zeldzame blik in authentieke, niet-gereconstrueerde verdedigingswerken en brengt de geschiedenis van de Slag om Normandië op een sobere, directe manier tot leven.

In deze gameplay-video van Hell Let Loose volgen we een intense strijd rond Widerstandsnest 68, een van de Duitse verdedigingspunten bij Omaha Beach. Het team graaft zich vast in de stellingen en probeert onder zware druk stand te houden tegen aanstormende vijandelijke troepen. Terwijl artillerievuur en infanterieaanvallen elkaar afwisselen, wordt duidelijk dat elke meter terrein fel bevochten moet worden. De beelden benadrukken de meedogenloze gevechten die dit strategische punt kenmerken, waarbij geen moment van rust of ‘Sonnenschein’ te vinden is.

In deze reactievideo deelt D-Day-kenner Michael Akkerman zijn inzichten en kritiek op de Discovery-documentaire Surviving D-Day. Terwijl hij fragmenten bespreekt, vergelijkt hij de beelden met historische feiten, taktische realiteit en zijn eigen uitgebreide kennis van Omaha Beach. Voor liefhebbers van WOII-geschiedenis biedt de video een interessante blik achter de schermen van hoe D-Day vaak wordt weergegeven in populaire documentaires, met aandacht voor zowel sterke punten als historische onnauwkeurigheden.

3. Signal monument
Het Signal Monument op Omaha Beach herinnert aan een van de zwaarste momenten van D-Day, 6 juni 1944. Het monument staat op het strand waar Amerikaanse troepen onder extreem zwaar vuur landden tijdens de geallieerde invasie van Normandië. Het eenvoudige maar krachtige gedenkteken symboliseert het signaal dat hier werd gegeven: het begin van de bevrijding van West-Europa.

Het monument roept respect en stilte op en staat symbool voor de moed en het offer van duizenden soldaten die hier hun leven waagden – en velen verloren – voor vrijheid en vrede. Vandaag de dag is Omaha Beach een plek van herinnering, waar bezoekers stilstaan bij de prijs van vrijheid en het belang van herdenken.

4. Les Braves
Het monument Les Braves op Omaha Beach is een indrukwekkend en symbolisch gedenkteken dat de landingen van D-Day, 6 juni 1944, herdenkt. Het kunstwerk werd in 2004 onthuld ter gelegenheid van de 60e herdenking van de invasie en is ontworpen door de Franse kunstenares Anilore Banon.

De beeldengroep bestaat uit drie afzonderlijke elementen, die samen een krachtig verhaal vertellen over oorlog, vrijheid en hoop:

1. Les Ailes de l’Espoir (De Vleugels van de Hoop)

Dit deel stelt de hoop voor die met de geallieerde landing werd gebracht. De vleugelvormen lijken op te stijgen uit het zand en symboliseren het verlangen naar bevrijding en een betere toekomst, zowel voor de soldaten als voor het bezette Europa.

2. Debout la Liberté (Staande Vrijheid)

Het centrale element verbeeldt de herwonnen vrijheid. De verticale, krachtige vorm staat voor vastberadenheid, moed en de overwinning op onderdrukking. Het verwijst naar de offers die nodig waren om vrijheid mogelijk te maken.

3. Les Ailes de la Fraternité (De Vleugels van de Broederschap)

Dit deel symboliseert verbondenheid en solidariteit tussen de naties die samen vochten. Het benadrukt dat vrijheid niet door één volk alleen werd bevochten, maar door gezamenlijke inzet en samenwerking.

Samen vormen deze drie sculpturen geen traditioneel oorlogsmonument, maar een emotionele en universele boodschap. Les Braves eert niet alleen de soldaten die hier landden en sneuvelden, maar nodigt bezoekers ook uit om na te denken over de blijvende waarde van vrijheid, vrede en onderlinge verbondenheid. Het monument kijkt uit over zee, precies daar waar de geschiedenis op 6 juni 1944 onomkeerbaar veranderde.

Operatie Aquatint 1942

Operatie Aquatint was een vroege en tragische Britse commandoactie aan de Normandische kust, uitgevoerd in de nacht van 12 op 13 september 1942, bijna twee jaar vóór D-Day. De operatie werd uitgevoerd door leden van No. 62 Commando (Small Scale Raiding Force) en had als doel om de Duitse kustverdediging te verkennen, informatie te verzamelen en ervaring op te doen met nachtelijke amfibische landingen.

De landing was oorspronkelijk gepland bij Sainte-Honorine-des-Pertes, maar door slechte weersomstandigheden, sterke stroming en navigatiefouten kwam de groep op een andere plek aan land: Saint-Laurent-sur-Mer, een strand dat later deel zou uitmaken van Omaha Beach. Deze onbedoelde landing bracht de commando’s direct in een gevaarlijke situatie, dicht bij Duitse posten.

Kort na de landing werden de Britten ontdekt door een Duitse patrouille. Er ontstond een vuurgevecht, waarbij de kleine eenheid verspreid raakte. De ondersteunende boot kon hen niet meer oppikken en moest zich terugtrekken. De operatie liep volledig vast. Drie commando’s sneuvelden, meerdere anderen werden krijgsgevangen genomen, en slechts enkelen wisten aanvankelijk te ontkomen.

Militair gezien was Operatie Aquatint een mislukking, maar historisch gezien was zij van grote betekenis. De operatie liet zien hoe gevaarlijk en complex een landing aan de Normandische kust was en leverde harde lessen op over navigatie, kustverdediging en planning. Deze ervaringen droegen later bij aan de voorbereiding van Operatie Overlord in 1944.

Vandaag herinnert een gedenkplaat in Saint-Laurent-sur-Mer aan Operatie Aquatint. Het verhaal van deze kleine, bijna vergeten raid onderstreept dat de strijd om Omaha Beach al begon lang vóór D-Day, en dat de weg naar de bevrijding werd geplaveid met moed, fouten en zware offers.

Dit filmpje laat zien hoe een reis meer kan zijn dan alleen kilometers maken. Voor de maker is Omaha Beach geen toeristische stop, maar een plek van bezinning en emotie. Terwijl hij werkt aan zijn mentale gezondheid, confronteert deze historische locatie hem met verhalen van moed, verlies en opoffering. De stilte van het strand, de herinnering aan D-Day en het bezoek aan de Amerikaanse begraafplaats maken diepe indruk. Het is een moment waarop verleden en persoonlijke gevoelens samenkomen, en duidelijk wordt hoe krachtig deze plek nog altijd is.

Deze video van DW Travel neemt je mee naar Normandië, het historische decor van D-Day op 6 juni 1944. Tachtig jaar na de geallieerde landing verkent journalist Lukas Stege de beroemde stranden, waaronder Omaha Beach, en bezoekt hij begraafplaatsen, monumenten en musea die herinneren aan een van de grootste militaire operaties uit de geschiedenis. De reportage verbindt indrukwekkende landschappen met het verhaal van moed, offers en de bevrijding van Europa, en laat zien waarom Normandië tot op vandaag een plek van herinnering en bezinning is.

De eerste Amerikaanse begraafplaats in Normandië

De eerste Amerikaanse begraafplaats in Normandië ontstond al op 7 juni 1944, één dag na D-Day, direct op Omaha Beach. In de Easy Red-sector, aan de voet van de kliffen tussen Vierville-sur-Mer en Saint-Laurent-sur-Mer, werden gesneuvelde Amerikaanse soldaten voorlopig begraven, vaak met eenvoudige houten kruisen. Deze geïmproviseerde begraafplaats lag pal achter het strand waar de gevechten nog maar net waren verstomd. Ze weerspiegelt de enorme menselijke tol van de landing en de noodzaak om onder moeilijke omstandigheden snel en waardig om te gaan met de doden. Later werden de meeste gesneuvelden herbegraven op officiële begraafplaatsen, maar deze plek op Omaha Beach markeert het begin van de Amerikaanse herdenkingsgeschiedenis in Normandië.

De film “US 1st Army conducts memorial ceremony, at site of first US cemetery, Omaha Beach” toont een aangrijpende herdenkingsplechtigheid op 10 juni 1944, slechts vier dagen na D-Day. Op Omaha Beach bij Saint-Laurent-sur-Mer, waar de eerste Amerikaanse militaire begraafplaats in Normandië was ingericht, eren soldaten van het U.S. First Army hun gesneuvelde kameraden.

Te midden van tijdelijke graven, gemarkeerd met houten staken en dogtags, wordt een rooms-katholieke mis gehouden vanaf de motorkap van een jeep. De beelden laten biddende soldaten zien — waaronder Afro-Amerikaanse militairen van het 320th Battalion — samen met Franse burgers. Saluutschoten, het blazen van Taps en het neerleggen van bloemen benadrukken de soberheid en emotionele kracht van deze vroege oorlogsgedenkplechtigheid.

De korte film “First American Cemetery Memorial” toont het herdenkingsmonument op de plek van de eerste Amerikaanse begraafplaats in Normandië, aangelegd kort na D-Day. Het monument bevindt zich bij Omaha Beach, nabij Saint-Laurent-sur-Mer, waar Amerikaanse soldaten die tijdens en direct na de landing sneuvelden tijdelijk werden begraven. De beelden leggen de nadruk op de rust en symboliek van de locatie, die herinnert aan de geïmproviseerde graven op het strand en aan de offers die hier in juni 1944 werden gebracht. Het monument markeert vandaag een plaats van bezinning en historische herinnering, midden in het landschap waar de bevrijding van Europa begon.

2. Widerstandsnest 70

Kort na D-Day bouwden de geallieerden vlak bij Saint-Laurent-sur-Mer een Advanced Landing Ground (ALG): een eenvoudige, snel aangelegde vliegstrip bedoeld om de opmars vanaf Omaha Beach te ondersteunen.

Ingenieurs legden in enkele dagen een baan aan met metalen matten (PSP-platen), waarop lichte toestellen konden landen voor verkenning, medische evacuatie en het aanvoeren van dringend materiaal. De vliegstrip was geen groot vliegveld, maar een tactisch hulpmiddel dat het front direct met de luchtmacht verbond.

Vanuit deze tijdelijke basis konden gewonden sneller worden afgevoerd, konden artilleriestellingen nauwkeurig worden opgespoord en kreeg de infanterie directe luchtsteun. De ALG bij Saint-Laurent-sur-Mer speelde daarmee een stille maar cruciale rol in het veiligstellen van de strandhoofden en het versterken van de geallieerde opmars in de eerste weken na D-Day.

3. Les Hortensias

Michel Hardelay was een Normandische burger die vóór D-Day woonde in Les Hortensias, nabij Vierville-sur-Mer. In aanloop naar de invasie werd hij door de Duitse bezetter uit zijn huis verdreven, waardoor hij zich op 6 juni 1944 niet meer in Les Hortensias bevond.

Achter Les Hortensias lag Widerstandsnest 70 op de kliffen.

Vanaf Vierville-sur-Mer was hij getuige van de landingen op Omaha Beach. Vanuit het dorp zag en hoorde hij het bombardement, het vuur vanuit de Duitse steunpunten op de kliffen en de chaos op het strand beneden. Zijn waarnemingen bieden een waardevol burgerperspectief op D-Day, los van de bekende militaire verslagen.

Hardelays verhaal onderstreept dat de invasie niet alleen het lot van soldaten bepaalde, maar ook dat van de lokale bevolking, die de gebeurtenissen noodgedwongen van dichtbij meemaakte.

In deze tweede aflevering verkent WD840 Films Omaha Beach – sector Dog Green, met speciale aandacht voor het Duitse steunpunt WN70 op de kliffen boven het strand. Vanaf deze positie wordt duidelijk hoe dominant het uitzicht en het schootsveld waren en waarom de landing hier op D-Day zo extreem zwaar was.

De overblijfselen van bunkers en verdedigingswerken laten zien tegen welke omstandigheden de mannen van de 29th Infantry Division moesten vechten. Een indrukwekkend perspectief op hun moed en doorzettingsvermogen.

In deze video maakt In the Footsteps of Heroes een indrukwekkende dronevlucht boven Omaha Beach, van oost naar west. Vanuit de lucht worden alle belangrijke sectoren en Duitse steunpunten gevolgd, waaronder WN60 tot WN74, met speciale aandacht voor hun ligging en onderlinge samenhang.

Door het perspectief van bovenaf wordt zichtbaar hoe complex en dodelijk het slagveld op D-Day was, terwijl de route van bekende figuren zoals Norman Cota en andere deelnemers aan de landing wordt gevolgd. Een indringende blik op Omaha Beach, gezien vanuit de lucht.

Deze documentaire van Battle Guide vertelt het verhaal van Omaha Beach, waar de landing op D-Day dreigde uit te lopen op een ramp voor de 29th Infantry Division. Slecht weer, zware verliezen en vastgelopen eenheden zorgden voor uren van chaos op het strand.

Centraal staat brigadegeneraal Norman “Dutch” Cota, die onder hevig vijandelijk vuur zijn mannen bijeenbracht en persoonlijk hielp een doorbraak te forceren bij de Vierville-uitgang. Een krachtig portret van leiderschap dat orde bracht in chaos op de bloedigste dag van de Tweede Wereldoorlog.

In deze video bezoekt The History Explorer Omaha Beach en verkent hij de Duitse steunpunten WN70 en WN71, die op D-Day een sleutelrol speelden in de zware gevechten. Aan de hand van het terrein en de overgebleven verdedigingswerken wordt duidelijk waarom Omaha Beach zo’n hoge tol eiste.

Daarnaast volgt de video de route van brigadegeneraal Norman Cota, die op 6 juni 1944 landde bij Dog White en met zijn beroemde uitspraak “Rangers, lead the way!” bijdroeg aan het doorbreken van de chaos. Ook wordt onderzocht in hoeverre deze gebeurtenissen de opening van Saving Private Ryan hebben geïnspireerd.

Musée D-day Omaha

Het Musée D-Day Omaha in Vierville-sur-Mer is een van de musea die zich het dichtst bij de daadwerkelijke landingszone van Omaha Beach bevinden. Het museum ligt direct aan de kust, nabij de uitgangen van het strand waar Amerikaanse troepen op 6 juni 1944 probeerden door te breken. Deze ligging geeft het museum een sterke geografische en historische context: bezoekers kijken uit over hetzelfde terrein waar de eerste aanvalsgolven onder vuur kwamen te liggen.

De collectie van het museum richt zich vooral op de Amerikaanse landing op Omaha Beach en de daaropvolgende gevechten. Te zien zijn onder meer originele uniformen, wapens, persoonlijke uitrusting, voertuigen en landingsmaterieel, zoals onderdelen van landingsvaartuigen. Daarnaast besteedt het museum aandacht aan de logistiek van de invasie, de medische verzorging van gewonden en het dagelijkse leven van de soldaten die aan land kwamen.

Wat het Musée D-Day Omaha onderscheidt, is de nadruk op de ervaring van de individuele soldaat. Veel objecten zijn gekoppeld aan persoonlijke verhalen, waardoor duidelijk wordt hoe chaotisch, gefragmenteerd en lokaal verschillend de gevechten op Omaha Beach verliepen. Daarmee sluit het museum goed aan bij de meer genuanceerde visie dat de slag om Omaha niet overal even hevig was en dat kleine groepen soldaten, vaak improviserend, doorslaggevend waren in het verlaten van het strand.

Het museum vormt een waardevolle aanvulling op de nog zichtbare resten van bunkers en Widerstandsnesten in de omgeving van Vierville-sur-Mer. Samen geven zij een concreet beeld van de confrontatie tussen de Duitse kustverdediging en de Amerikaanse aanvalsmacht, en laten zij zien hoe terrein, voorbereiding en toeval een grote rol speelden tijdens D-Day.

2. en 9 -Passerelles de Mulberry - Mulberry A-haven - ponton

Bij Vierville-sur-Mer, aan het westelijke deel van Omaha Beach, zijn nog resten te vinden van de zogenoemde passerelles van de Mulberry-haven. Deze passerelles waren drijvende pontons en loopbruggen die de verbinding vormden tussen de landingsvaartuigen, de drijvende aanlegsteigers en het strand. Ze maakten het mogelijk om voertuigen, troepen en voorraden snel en relatief veilig aan land te brengen, ongeacht het getij. Het ponton bij Vierville is een tastbaar overblijfsel van deze tijdelijke maar cruciale infrastructuur en laat goed zien hoe innovatief en grootschalig de geallieerde logistieke planning was.

De passerelles maakten deel uit van Mulberry A, de kunstmatige haven die de Amerikanen bij Omaha Beach aanlegden. Tegelijkertijd werd bij Arromanches een tweede haven gebouwd: Mulberry B, bedoeld voor de Britse en Canadese sector. De Mulberry-havens bestonden uit een complex systeem van betonnen caissons (Phoenix-elementen), drijvende golfbrekers, verankeringssystemen en pontonwegen. Samen vormden zij een volledig functionerende haven, gebouwd op zee, die essentieel was om het enorme volume aan manschappen, voertuigen, brandstof en munitie aan te voeren dat nodig was om het bruggenhoofd in Normandië uit te breiden.

Mulberry A was vanaf half juni 1944 operationeel en begon direct een belangrijke rol te spelen in de bevoorrading van de Amerikaanse troepen. Dagelijks werden duizenden tonnen materiaal via de pontons en passerelles aan land gebracht. Toch bleek deze haven kwetsbaarder dan gehoopt. Tussen 19 en 22 juni 1944 werd de Normandische kust getroffen door een uitzonderlijk zware storm, een van de hevigste in decennia. Hoge golven en sterke wind rukten verankeringen los, beschadigden de pontons en sloegen meerdere Phoenix-caissons stuk.

De schade aan Mulberry A was zo groot dat herstel niet langer zinvol werd geacht. De Amerikanen besloten de haven grotendeels op te geven en de resterende bruikbare onderdelen te bergen of af te voeren. In tegenstelling tot Mulberry B bij Arromanches, die gedeeltelijk hersteld werd en nog maanden dienstdeed, betekende de storm het definitieve einde van Mulberry A. De Amerikaanse bevoorrading werd daarna vooral voortgezet via directe strandlossingen en later via de veroverde diepzeehavens, zoals Cherbourg.

De overgebleven pontons en passerelles bij Vierville-sur-Mer herinneren vandaag de dag aan deze korte maar beslissende episode. Ze onderstrepen dat het succes van D-Day en de daaropvolgende campagne niet alleen werd bepaald door gevechten, maar ook door logistiek, techniek en de onvoorspelbare invloed van de natuur. De Mulberry-haven was een technisch hoogstandje, maar de storm van juni 1944 maakte duidelijk hoe kwetsbaar zelfs de meest ambitieuze plannen konden zijn.

Foto 1: Photograph SC 195880 from the Army Signal Corps Collection in the U.S. National Archives. - public domain -640px-US_Army_vehicles_rolling_off_Mulberry_A_16_June_1944

Foto 2: Royal Navy official photographer, Russell, J E (Lt) - Public domain -640px-The_Royal_Navy_during_the_Second_World_War-_Operation_Overlord_(the_Normandy_Landings)
,_June_1944_A23997

Foto 3: Public domain - 640px-Omaha_Mulberry_Harbour

Foto 4: USN-public domain -HMS_Centurion_as_breakwater_during_storm_off_Omaha_Beach_in_June_1944

Foto 5: Post-Work W.wolny - public domain - MulberryA_-_wrecked_pontoon_causeway_after_storm

Foto 6: Хрюша-Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0-Bruecke_aus_„Whale_pier“_Elementen,_Vierville-sur-Mer_01_09

3. Het Memorial van de 6th Engineer Special Brigade

Het Memorial van de 6th Engineer Special Brigade in Vierville-sur-Mer is opgedragen aan de Amerikaanse genie-eenheden die op D-Day, 6 juni 1944, een cruciale rol speelden tijdens de landing op Omaha Beach. De 6th Engineer Special Brigade was verantwoordelijk voor een van de meest gevaarlijke en technisch veeleisende taken van de invasie: het openen van doorgangen door de Duitse strandverdedigingen zodat infanterie, voertuigen en materieel het strand konden verlaten.

De brigade bestond uit gespecialiseerde genie-eenheden die waren getraind in strandobstakelverwijdering, mijnenruiming en noodconstructies. Onder zwaar vijandelijk vuur moesten zij obstakels zoals houten palen, stalen egels, mijnen en versperringen verwijderen, vaak terwijl het water nog steeg en explosieven niet altijd correct functioneerden. Veel genisten werkten met vooraf geplande tijdschema’s, waarbij obstakels met springladingen moesten worden vernietigd voordat het tij te hoog werd.

Bij Omaha Beach, en met name in de sector rond Vierville-sur-Mer, leden de genie-eenheden van de 6th Engineer Special Brigade zeer zware verliezen. Ondanks deze verliezen slaagden zij erin meerdere doorgangen te openen, wat essentieel was voor het aanlanden van tanks, artillerie en bevoorrading. Zonder deze doorgangen zou de Amerikaanse opmars van het strand vrijwel onmogelijk zijn geweest.

Het monument in Vierville-sur-Mer markeert niet alleen de plaats van hun inzet, maar benadrukt ook het vaak onderbelichte belang van militaire techniek en logistiek tijdens D-Day. Het herinnert eraan dat het succes van de landing niet alleen werd bepaald door infanterie en vuursteun, maar ook door mannen die onder extreme omstandigheden werkten met explosieven, gereedschap en improvisatie.

Vandaag de dag vormt het memorial een vaste halte langs Omaha Beach voor bezoekers die meer willen begrijpen van de technische en menselijke inspanning achter D-Day. Het is een eerbetoon aan de moed, het vakmanschap en de offers van de genisten van de 6th Engineer Special Brigade, wier werk beslissend was voor het doorbreken van de Duitse kustverdediging.

foto: Dave osm - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - 6thEngineerSpecialBrigade-1-ViervilleSurMer

4. 29 th infantry division monument

Het monument voor de 29th Infantry Division op Omaha Beach is een eerbetoon aan de Amerikaanse divisie die op 6 juni 1944 een van de zwaarste taken van D-Day kreeg. Samen met de 1st Infantry Division landden onderdelen van de 29th Infantry Division in de sectoren rond Vierville-sur-Mer, onder zware Duitse tegenstand.

De divisie, grotendeels samengesteld uit National Guard-eenheden, werd tijdens de landing geconfronteerd met hoge golven, verspreide landingen en intens vuur vanuit de Duitse stellingen. Ondanks grote verliezen wisten kleine groepen soldaten zich te hergroeperen en het strand te verlaten, wat beslissend was voor het veiligstellen van het bruggenhoofd.

Het monument herinnert aan de moed en volharding van de mannen van de 29th Infantry Division en staat symbool voor de offers die werden gebracht tijdens de strijd om Omaha Beach.

foto: Dave osm - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 -29thDivision-Vierville

5. Het National Guard Association Monument + Widerstandsnest 72
Het National Guard Association Monument bij Widerstandsnest 72 (WN 72) op Omaha Beach is een eerbetoon aan de Amerikaanse National Guard-eenheden die hier op 6 juni 1944 aan land kwamen. Het monument staat direct boven een voormalige Duitse bunker, die onderdeel uitmaakte van WN 72, en verbindt zo op tastbare wijze de herinnering aan de aanvallers met de overblijfselen van de Duitse kustverdediging.

Widerstandsnest 72 bestond uit meerdere verdedigingswerken, waaronder bunkers, mitrailleurnesten, Tobruks en verbindingsloopgraven. Vanuit deze stelling werd het strand en de nabijgelegen stranduitgangen onder vuur genomen. Juist in deze sector landden eenheden van de 29th Infantry Division, waarvan een groot deel bestond uit soldaten van de National Guard.

Het monument eert de inzet en offers van deze burger-soldaten, die ondanks beperkte gevechtservaring onder zware omstandigheden vochten. De aanwezigheid van de bunker van WN 72 direct onder het monument benadrukt het directe en vaak dodelijke karakter van de strijd op Omaha Beach en maakt deze plek tot een betekenisvolle plaats van herdenking en bezinning.

Foto 1: Nico 88 - Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 - Monument_Nationa_Guard_Association_US_-_Omaha_Beach_-_Vierville_sur_Mer_(France)

Foto 2: Dutch.seb - Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 -Memorial_USNG-Vierville-sur-mer_4

Foto 3: Dutch.seb - Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 - PaK_43_Bunker_Vierville

Foto 4: Dave osm - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 -GermanPak43Gun-4-OmahaMuseum

Foto 5: (Naast de overdekte bunker) Archangel12-Creative Commons Attribution 2.0-Normandy_2013_(9211950959)

Foto 6: Anti-tankmuur die de weg richting Vierville sur Meer blokkeerde -
Map data from OpenSteetMap https://www.openstreetmap.org/copyright.

Foto 7: Bordje anti-tankmuur - Dave osm - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - Plaque_MurAntiChar-ViervilleSurMer

6. Memorial The soldiers 29th division

Het Memorial “The Soldiers of the 29th Division” bij Vierville-sur-Mer bestaat uit een beeld van een Amerikaanse soldaat, opgesteld in volledige uitrusting. De soldaat staat rechtop en kijkt in de richting van Omaha Beach, wat de directe verbinding met de landingsplaats benadrukt.

Het beeld stelt geen specifieke persoon voor, maar symboliseert de gewone infanterist van de 29th Infantry Division. De houding is sober en vastberaden, zonder heroïsche overdrijving. Dit benadrukt de realiteit van D-Day: soldaten die onder extreme omstandigheden hun taak uitvoerden.

Het monument staat dicht bij de plek waar eenheden van de 29th Infantry Division op 6 juni 1944 aan land kwamen en vormt een ingetogen eerbetoon aan hun moed, doorzettingsvermogen en offers tijdens de landing op Omaha Beach.

7. Royal airforce memorial

Het Royal Air Force Memorial bij Vierville-sur-Mer, vlak achter Omaha Beach, herdenkt de Britse RAF-militairen die op D-Day, 6 juni 1944, samen met de geallieerde landingsmacht aan wal kwamen. In tegenstelling tot gevechtspiloten bestond deze groep vooral uit technici, radaroperators en verbindingsspecialisten van onder meer de RAF Mobile Signals Units en de Base Defence Sector. Hun werk speelde zich grotendeels achter de schermen af, maar was van cruciaal belang voor het welslagen van Operatie Overlord.

Na de landing hadden deze eenheden de taak om mobiele radarinstallaties op te zetten en in gebruik te nemen. Met deze radars konden vijandelijke vliegtuigen vroegtijdig worden opgespoord en werd de luchtverdediging boven het pas veroverde bruggenhoofd georganiseerd. Daarnaast zorgden zij voor betrouwbare radio- en telefoonverbindingen tussen grondtroepen, commandoposten en de geallieerde luchtmacht. Dit maakte het mogelijk om snel luchtsteun aan te vragen, troepenbewegingen te coördineren en het luchtruim veilig te houden voor geallieerde vliegtuigen.

Het werk was gevaarlijk: de RAF-eenheden landden vaak zonder zware bewapening en moesten hun kwetsbare apparatuur installeren terwijl het gebied nog onder vijandelijk vuur lag. Het monument bij Vierville-sur-Mer herinnert aan hun technische expertise, moed en offers, en benadrukt hoe moderne technologie zoals radar een beslissende rol speelde bij de geallieerde overwinning in Normandië.

8. 58th Armored Field Artillery Battalion – Vierville-sur-Mer

Bij Vierville-sur-Mer, aan de westkant van Omaha Beach, wordt ook de 58th Armored Field Artillery Battalion van het Amerikaanse leger herdacht. Deze eenheid maakte deel uit van de gepantserde artillerie die op D-Day, 6 juni 1944, de landende infanterietroepen moest ondersteunen met zwaar geschut.

De 58th gebruikte zelfrijdende houwitsers, artilleriestukken die op gepantserde voertuigen waren gemonteerd. Dit gaf hen de mogelijkheid om snel te bewegen, dicht achter de frontlinie te blijven en direct vuursteun te leveren. Hun belangrijkste taak was het uitschakelen van Duitse versterkingen, bunkers en geschutsstellingen die het oprukken van de Amerikaanse troepen vanaf Omaha Beach bemoeilijkten.

De landing verliep uiterst moeizaam. Door het zware vijandelijke vuur en de chaos op het strand raakten veel voertuigen beschadigd of kwamen vast te zitten. Toch slaagde de 58th Armored Field Artillery Battalion erin om, zodra ze aan land waren, hun kanonnen in stelling te brengen en beslissende artilleriesteun te leveren. Hun vuur speelde een belangrijke rol bij het doorbreken van de Duitse verdediging rond Vierville en het veiligstellen van de uitgangen van het strand.

De aanwezigheid van deze eenheid bij Vierville-sur-Mer benadrukt hoe belangrijk gepantserde artillerie was tijdens D-Day: niet alleen infanterie en tanks, maar ook mobiele artillerie was essentieel om de landing tot een succes te maken en de opmars in Normandië mogelijk te maken.

10. WN73 – Vierville-sur-Mer

WN73 (Widerstandsnest 73) was een van de Duitse verdedigingsstellingen die op Omaha Beach lagen, nabij Vierville-sur-Mer. Deze weerstandsnesten maakten deel uit van de Atlantikwall en hadden als doel de geallieerde landing op 6 juni 1944 zo zwaar mogelijk te bestrijden.

N73 bestond uit bunkers, loopgraven en schuttersputten, uitgerust met onder andere machinegeweren en lichte artillerie. Vanuit deze positie hadden de Duitse verdedigers goed zicht op het strand en konden zij de Amerikaanse troepen onder vuur nemen terwijl die uit de landingsvaartuigen kwamen. In combinatie met andere nabijgelegen WN’s zorgde WN73 voor dodelijk kruisvuur, wat bijdroeg aan de zware verliezen op Omaha Beach.

Tijdens D-Day werd WN73 uiteindelijk uitgeschakeld door een combinatie van Amerikaanse infanterie, artilleriesteun en later tanks die erin slaagden het strand te verlaten. De neutralisatie van deze stelling was essentieel om de uitgangen bij Vierville te openen en het bruggenhoofd te beveiligen.

Vandaag de dag herinneren de resten en herdenkingen bij Vierville-sur-Mer aan WN73 als een tastbaar symbool van de hevige strijd die hier werd geleverd en van de obstakels die de geallieerden moesten overwinnen op weg naar de bevrijding van West-Europa.

Foto 1: Loopgraven bij WN 73 - Robert de Niveau -Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0-Omaha_Beach_WN_73_tranchées

Foto 2: Loopgraven en bunkers - Robert de Niveau - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 -Omaha_Beach_bunker_WN_73_abris_&_tranchées

Foto 3: Bunkers van prefab beton elementen - Robert De Niveau - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - Omaha_Beach_bunker_WN73_(S._Brandel)

Foto 4: Tobruk - Robert De Niveau - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 -Omaha_Beach_bunker_WN73_3

Foto 5: Kazemat (bunker voor kanon) - Robert De Niveau - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - Omaha_Beach_bunker_WN73_casemate_2

Foto 6: Uitzicht op het strand - Robert De Niveau - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - Omaha_Beach_bunker_WN73_6

Foto 7: Bunker - Robert De Niveau - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - Omaha_Beach_bunker_WN73_5

Foto 8: Bunker - Robert De Niveau - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - Omaha_Beach_bunker_WN73_2

Foto 9: Bunker - Robert De Niveau - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - Omaha_Beach_Bunker_WN73_1

11. WN71 – Vierville-sur-Mer

WN71 (Widerstandsnest 71) was een Duitse verdedigingsstelling bij Vierville-sur-Mer, aan de westelijke sector van Omaha Beach. Het maakte deel uit van de Atlantikwall, het uitgebreide Duitse verdedigingssysteem langs de West-Europese kust, en had als doel de geallieerde landing op 6 juni 1944 (D-Day) te stoppen.

De stelling bestond uit bunkers, open geschutsopstellingen, loopgraven en mitrailleurnesten. Vanuit WN71 hadden de Duitse troepen een goed overzicht over het strand en de nabijgelegen stranduitgangen. Samen met andere weerstandsnesten, zoals WN70 en WN72, zorgde WN71 voor intens kruisvuur op de Amerikaanse landingsboten en infanterie die het strand probeerden te bereiken.

Tijdens D-Day bracht WN71 zware verliezen toe aan de Amerikaanse eenheden van de 1st Infantry Division. Pas na uren van hevige gevechten, waarbij infanterie via de kliffen oprukte en artillerie- en scheepsvuur werd ingezet, werd de stelling geneutraliseerd. Het uitschakelen van WN71 was cruciaal om de doorgangen bij Vierville veilig te stellen en de Amerikaanse opmars landinwaarts mogelijk te maken.

Vandaag zijn er nog enkele restanten van WN71 zichtbaar. Ze vormen een stille herinnering aan de hevigheid van de strijd op Omaha Beach en aan de sterke Duitse verdediging die de geallieerden hier moesten doorbreken op weg naar de bevrijding van Europa.

In deze zeldzame film van de Cinémathèque de Normandie zien we Omaha Beach en Vierville-sur-Mer in september 1946, ruim een jaar na D-Day. De beelden tonen een strand dat nog vol ligt met scheepswrakken, resten van oorlogsmaterieel en Duitse bunkers, stille getuigen van de hevige gevechten van juni 1944. Ook het anti-tankmuur langs het strand is duidelijk zichtbaar. De film biedt een unieke en authentieke blik op hoe het landschap er kort na de oorlog uitzag, voordat de sporen van de invasie grotendeels verdwenen.

In deze film uit 1946 van de Cinémathèque de Normandie wordt Omaha Beach bij Vierville-sur-Mer getoond, met bijzondere aandacht voor de casemate met dubbele embrasure. Vanuit en rondom deze bunker zien we het strand zoals het er kort na de oorlog uitzag, met op zee de tot zinken gebrachte schepen die dienden als golfbreker voor het Amerikaanse kunstmatige Mulberry-havencomplex. Ook zijn resten van een vernietigd drijvend ponton, beschadigd door een zware storm, duidelijk zichtbaar.

Uniek zijn de opnames vanuit de casemate richting Pointe de la Percée, evenals details van de bunker zelf, waaronder de restanten van het decor van een nep-café, dat bedoeld was als camouflage. De film biedt een zeldzaam en waardevol beeld van zowel de Duitse kustverdediging als de indrukwekkende, maar kwetsbare, geallieerde haveninstallaties op Omaha Beach kort na D-Day.

In deze film uit 1946 van de Cinémathèque de Normandie zien we een herdenkingsceremonie op de Amerikaanse begraafplaats bij Omaha Beach. De beelden tonen rijen graven en momenten van bezinning, afgewisseld met opnames van bomkraters in het omliggende landschap, die nog duidelijk zichtbaar zijn kort na de oorlog. De film legt op indringende wijze de link vast tussen de verwoestingen van D-Day en de blijvende herinnering aan de gesneuvelde Amerikaanse soldaten die hier hun laatste rustplaats vonden.

In dit deel van Normandië – 80 jaar D-Day volgen we Debby & Rob langs Omaha Beach, waar zij met de jeep door de sectoren Charlie en Dog Green rijden richting Widerstandsnest 72. Dit is het strand waar op D-Day de 29th Infantry Division aan land kwam. Onderweg ontmoeten zij onverwacht veteranen die samen met The Rifle het strand bezoeken, wat het moment extra bijzonder maakt. De terugweg verloopt bewust toeristisch, met een indrukwekkende stop bij de Ryes War Cemetery, waar wordt stilgestaan bij de blijvende gevolgen van de strijd in Normandië.

In deze aflevering van WW2TV keert Michael Akkerman terug naar de Duitse verdedigingsstellingen bij Vierville-sur-Mer, met speciale aandacht voor de D-1 Draw op Omaha Beach. Op basis van nieuw veldonderzoek tijdens zijn bezoek aan Normandië in juni 2025 worden de bunkers en vaste verdedigingswerken van de Atlantikwall opnieuw bekeken. Het filmpje geeft extra context bij de rol van deze stellingen op D-Day en laat zien hoe het terrein en de fortificaties samen de hevige strijd bij deze stranduitgang bepaalden.

In deze uitgebreide live-uitzending neemt WW2TV ons mee naar het westelijke uiteinde van Omaha Beach, rond Vierville-sur-Mer, waar enkele van de zwaarst verdedigde Duitse steunpunten lagen. Samen met gast Michael Akkerman – kunstenaar, filmmaker en gespecialiseerd in WOII-geschiedenis – worden de Stützpunkte WN74, WN73, WN72 en WN71 in detail besproken. Aan de hand van zeldzame periodieke foto’s, luchtbeelden en HD-opnames van binnenuit de bunkers krijgen we een uniek inzicht in de Duitse verdedigingswerken. Onderwerpen zoals de weinig gedocumenteerde Skoda-kanonnen van WN74, de mortier-tobruks en loopgraven van WN73, de in het Eden Hotel ingebouwde R677-casemate van WN72 en de machinegeweerbunker bij WN71 komen uitgebreid aan bod. Een boeiende en diepgaande verkenning van de Atlantikwall op een van de meest iconische plekken van D-Day.

In dit boeiende webinar neemt historicus Kevin Hymel van Stephen Ambrose Historical Tours je mee in het verhaal van een van de meest cruciale doorbraken op Omaha Beach: de strijd om de Vierville Draw. Hij schetst zowel de sterke Duitse verdediging als de Amerikaanse plannen om deze te doorbreken op D-Day. Wanneer deze plannen door chaos en zware verliezen mislukken, worden de Amerikaanse soldaten gedwongen te improviseren. In plaats van een frontale aanval weten zij de Vierville Draw uiteindelijk te veroveren via een slimme omsingeling. Dit webinar biedt onmisbare context voor iedereen die Omaha Beach bezoekt of wil begrijpen hoe flexibiliteit en leiderschap het verloop van de slag bepaalden. Een fascinerende verdieping in de realiteit van D-Day, verteld door een expert ter plaatse.

Hell Let Loose | Storming WN71 (Assault Gameplay)

In deze gameplayvideo van Hell Let Loose wordt de aanval op het Duitse steunpunt WN71 nagespeeld. Met sterk squad-based teamwork ligt de focus op het snel verlaten van het strand en het doorbreken van de vijandelijke linies. Na een intens gevecht slaagt het team erin terrein te winnen en zich voor te bereiden op de opmars richting Vierville-sur-Mer. De video laat goed zien hoe tactiek, communicatie en samenwerking essentieel zijn bij het bestormen van zwaar verdedigde posities, geïnspireerd op de historische gevechten van D-Day.

In deze documentaire van World at War wordt de weg geschetst van de Duitse overmacht in 1940, zichtbaar tijdens de evacuatie bij Duinkerken, naar het keerpunt van de oorlog met D-Day en de landing in Normandië in 1944. De film laat zien hoe de geallieerden, na jaren van voorbereiding, erin slaagden het initiatief terug te winnen en West-Europa binnen te trekken. Met aandacht voor zowel de militaire operatie als de bredere historische context toont D-Day en daarna hoe de invasie van Normandië het begin markeerde van het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa.

In dit deel van Normandië – 80 jaar D-Day maken Debby & Rob een ontspannen jeeprit door het Normandische platteland. Ze rijden van Port-en-Bessin naar Courseulles-sur-Mer en vermijden bewust de grote wegen. In plaats daarvan voeren smalle landweggetjes hen langs velden, dorpjes en hagen, wat een prachtig beeld geeft van het Normandië waar in 1944 zoveel geschiedenis werd geschreven. Een sfeervol fragment waarin het landschap centraal staat, met praktische Google Maps-links voor wie deze route zelf wil rijden.

1 en 2 Widerstandsnest 74 en de tobruk

Widerstandsnest 74 (WN74), ook bekend als Stützpunkt Saint-Quay, was een belangrijk Duits steunpunt en radarstation van de Kriegsmarine aan de Normandische kust. Het lag boven op de klif ten noordoosten van Englesqueville en speelde een cruciale rol in de maritieme en luchtwaarneming langs Omaha Beach. In tegenstelling tot veel andere WN’s was WN74 primair gericht op detectie en coördinatie, en minder op directe strandverdediging.

Het steunpunt bestond uit een klein SK-type observatorium, vier radarplatforms en diverse schuilplaatsen, tobrouks en munitiebunkers. Aan de zuidzijde werd het complex beschermd door een mijnenveld met de codenaam Mf 24, wat een aanval over land extra gevaarlijk maakte.

De bewapening en uitrusting van WN74 bestonden onder meer uit:

3× 2 cm Flak 30 luchtafweerkanonnen
2× Seeriese (FuMO 214) radars
1× Seetakt (FuMO 2) langeafstandsradar
1× Freya (FuMG 80) radar
Diverse machinegeweren voor lokale verdediging

WN74 was daarmee een technisch geavanceerd steunpunt binnen de Atlantikwall en leverde waardevolle informatie over geallieerde scheepvaart- en luchtbewegingen. Hoewel het minder bekend is dan de strandverdedigingen bij Vierville en Colleville, vormde WN74 een essentieel onderdeel van het Duitse waarschuwings- en verdedigingssysteem tijdens de aanloop naar D-Day.

Noodvliegveld ALG A-1 Englesqueville:

Na de zware gevechten op Omaha Beach werd bij Englesqueville-la-Percée één van de allereerste geallieerde noodvliegvelden in Normandië aangelegd: Advanced Landing Ground (ALG) A-1 Englesqueville. Al op 10 juni 1944, slechts enkele dagen na D-Day, was het veld operationeel.

Het eenvoudige, maar strategisch cruciale vliegveld bestond uit een met stalen PSP-platen versterkte landingsbaan en werd voornamelijk gebruikt door Amerikaanse jachtvliegtuigen zoals de P-47 Thunderbolt. Vanuit ALG A-1 konden snelle luchtondersteuning, verkenningsvluchten en grondaanvallen worden uitgevoerd ter ondersteuning van de opmars landinwaarts.

Het vliegveld speelde daarmee een belangrijke rol in het veiligstellen van het bruggenhoofd bij Omaha Beach en toont hoe snel de geallieerden hun luchtmacht naar het vasteland wisten te brengen.

Foto 1: Unknown author - public domain - Wuerzburg_radar_at_Normandy_beach -Fumo214

Foto 2: PhotosNormandie - Creative Commons Attribution-Share Alike 2.0-FuMO_214_Würzburg-Riese_-_Arromanches_-_Stützpunkt_42_-_19440622_02

Foto 3: Dave osm - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - PanneauALG-A1-Englesqueville

Foto 4:Dave osm - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 - ALGA1_memorial_site-EnglesquevilleLaPercee

Foto 5: U.S. Army Air Forces photo 342-FH-3A17349-77061AC - public domain - Saint-Pierre-du-Mont_Airfield

Foto 6: United States Army Air Forces - public domain - Saint-Pierre-du-Mont_Airfield_-_air_traffic_control

Foto 7: United States Army Air Forces - public domain - Saint-Pierre-du-Mont_Airfield_-_P-38_Lightning_taking_off

Foto 8: United States Army Air Forces - public domain - Saint-Pierre-du-Mont_Airfield_-_P-38J_Lightning_42-68071

Deze historische filmopname van PhotosNormandie biedt een zeldzaam en waardevol beeld van het Normandische landschap kort na D-Day. De beelden, gemaakt door een onbekende cameraman van de 9th Air Force, voeren ons langs verschillende strategische locaties in Calvados, waaronder Englesqueville, Pointe de la Percée, Saint-Pierre-du-Mont, Pointe du Hoc en La Cambe. Te zien zijn onder meer buitgemaakte en geïnspecteerde Duitse radarinstallaties (waaronder Würzburg-radars), geïmproviseerde geallieerde vliegvelden, P-51 Mustang-jachtvliegtuigen, Horsa-zweefvliegtuigen en een voorlopig militair kerkhof. Ook generaal Bradley verschijnt in beeld. Het fragment geeft een indringende indruk van de nasleep van de invasie en laat zien hoe snel de geallieerden hun luchtoverwicht en logistieke infrastructuur in Normandië opbouwden. Een uniek document dat de overgang van strijd naar consolidatie treffend vastlegt.

In deze persoonlijke en indringende video “Juin 1944, je me souviens – La station radar allemande d’Englesqueville-la-Percée” vertelt Pierre Michel uit eerste hand over de bombardementen op de Duitse radarstelling bij Englesqueville in juni 1944. Als ooggetuige schetst hij zijn herinneringen aan de luchtaanvallen die gericht waren op een strategisch belangrijk onderdeel van de Duitse verdediging langs de Normandische kust. Onder leiding van archeoloog Vincent Hincker wordt het verhaal geplaatst in zijn historische context, waarbij duidelijk wordt hoe cruciaal deze radarinstallatie was voor de Duitse waarneming vóór en tijdens D-Day. Een waardevolle combinatie van lokaal geheugen en militaire geschiedenis, die het grotere verhaal van de Slag om Normandië een menselijk gezicht geeft.

D-Day Normandië

Omaha Beach deel 5

1

2

3

4

1. Memorial Museum of Omaha Beach

2. Widerstandsnest 68 - WN68

1

2

1

2

3

4

5

6

1

2

3

4

5

6

7

1

2

3

4

5

6

7

8

9

1

2

3

4

5

6

7

8

Hoofdmenu Normandië

Normandië inleiding

Bayeux

Arromanches

Batterie Lonques

Port-en-Bessin

D-day Omaha deel 1

D-day Omaha deel 2

Omaha dl. 3 - VerdedigingWapens

Omaha dl. 4 Widerstand nest 65 en meer

Omaha dl. 5 Van Widerstandsnest 68 tot WN 74

Pointe-du-Hoc

Batterie Grandcamp-Maisy

The Baily-bridge en de medics van Angoville

La Cambe

De tweede Wereldoorlog op GO

Oradour-sur-Glane

Berchtesgaden - Berghof - Eagle's nest Obersalzberg 6 delen

D-day -Normandië - 10 delen o.a. Arromanches - Omaha-Beach - Port-en-Bessin-(er volgen nog meer delen)

De eerste Wereldoorlog

De tweede Wereldoorlog

De stormramp van 1953

Verhalen van toen en hier

Hoofdmenu Berchtesgaden